Þrútið var loft og þungur sjór...

Hafið hefur alltaf heillað mig, ekki það að  ég vissi ekki um, flóð og fjöru, skipskaða, öldurnar sem geta orðið himinháar. Innst inni vissi ég þetta alltsaman, ég sá meira að segja Titanic og allar þær hörmungar sem yfir farþegana dundu, sem voru, að því að þeir töldu sjálfir eins öruggir og hægt væri í þessu stóra og flotta skipi. Þar sem voru öll lífsins þægindi og þjónar til að framkvæma allann þennann lúxus. En hafið hafði vinningin í þeim hildarleik og sjórinn, ef hann tekur sig til með aðstoð veðurguðanna hefur æði oft vinningin. En samt hugsaði ég ekki um hafið á þennann hátt, ég sá bara fegurðina.

Einhverju sinni lenti ég í matarboði, þar var stödd ensk kona og sagði hún.: I cant stand the sea it is always moving. En er ekki lífið einmitt þannig, alltaf á hreyfingu. Auðvitað er margt að varast, en það er ekki hægt, ef maður ætlar að njóta þess, að vera tortrygginn og alltaf á vaktinni.

Svo ég hef hugsað mér að njóta sjávarins, þrátt fyrir hætturnar, og þá ætla ég auðvitað líka að njóta lífsins, einmitt vegna þess að í því felst að vera ekki stöðugt að líta yfir öxlina af ótta við að eitthvað leynist þar. Lífið er eins og sjórinn á stöðugri hreyfingu og ég ætla bara að stíga ölduna og taka því sem að höndum ber.