Sultur og frægð

Að undanförnu hef ég verið að lesa ævisögur og hef komist að því, (sem ég vissi fyrir) að frægð næst ekki bardagalaust og fórnirnar sem eru færðar eru með ólíkindum. Ég byrjaði á Sonju Zorilla sú kona er svo merkileg, hún byrjaði sinn feril á því að  fara til útlanda og endaði í New York í, haldið þið ykkur nú, verðbréfaviðskiptum. Hver segir að konur hafi ekki hæfileika? Mér datt þessi færsla í hug þegar ég horfði á myndina um Maríu Callas sönggyðjuna, í gærkvöldi því báðar þessar konur áttu vingott, (ástarsamband, geri ég ráð fyrir) við sama manninn, Sonja var fylgikona hans í 2 ár en hann var stóra ástin, að því er virtist, í lifi Maríu Callas og var enginn nema Onassis sjálfur. En hamingjan felst ekki í peningum, af þeim átti Onassis nóg, og ekki í einhliða ást. Það verður víst eitthvað meira að hanga á spýtunni.

Madonna át upp úr ruslatunnum þegar hún var á frægðarbrautinni, hver hefði ímyndað sér það. Og hún þurfti sko að berjast fyrir frægðinni. Og alltaf kemur hitt kynið meira og minna við sögu og það, allavega stundum, á dramatískan hátt. Í tilfelli Madonnu, var ekkert síður um konur að ræða, ekki nema von að bókin heiti, ,, Madonna....án ábyrgðar." Bókin um hana er all skrautleg á köflum, að ekki sé meira sagt.

Ég varð hálfþunglynd þegar ég las ævisögu Guðmundu Elíasdóttur, söngkonu og fann hræðilega til með henni. Í ævisögu hennar, Lífsjátning,  virðist hún ekki draga neitt undan og það er ekki hægt að segja annað, en að hún var hræðilega óheppinn í sínum prívatmálum.

Núna er ég að lesa um, George Cloony, hann þurfti líka að hafa fyrir sinni frægð. Eihverju sinni gisti hann átta heila mánuði í fataskáp vinar síns, og það sem vinurinn furðaði sig á var að George tókst alltaf að fá einhverjar til að sofa hjá sér í skápnum. En maðurinn er nú ferlega sætur svo ég skil þann þátt vel...hemm.

Ætla að lesa meira.... og sjá hvað kemur út úr því.