Grána gamla.

Sagan af Gránu gömlu.

 Einu sinni var ung belja sem seinna varð gömul og grá..... en hún tók því þannig að hún yrði alltaf ung. En náttúran sér um sína og auðvitað sáu allir....nema hún sjálf og nánustu vinir í beljuhópnum herskyns var.

Þessi belja hafði verið forustukýr einu sinni fyrir margt löngu og hún tók því þannig að hún yrði alltaf í forystu og vinir hennar sannfærðu hana um, og þeir myndu hiklaust styðja við bakið á henni, og að hún væri fín og vel framboðleg, þessir vinir höfðu líka hagsmuna að gæta í beljuhópnum.

Þannig stóð á því að umrædd belja gaf færi á sér, en stóð sig náttúrulega eftir sínum aðstæðum hvað sem leið yfirborðsvináttu hinna í hópnum sem vildu allt til vinna  til að  halda sínum bás.

Grána gamla hafi í tímans rás látið á sjá og lifið og tilveran svona almennt tekið sinn toll .... en hvað um það  .. auðvitað hafði Grána gamla fengið ýmsar skráveifur og sjúkdóma en það var ekkert orð á því gerandi, það var bara lagað.

Meira seinna.

 

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 19.9.2010 kl. 12:19]

Þessi gamla belja minnir mig á einhverja

[Sóldís Fjóla Karlsdóttir, 20.9.2010 kl. 13:22]

Hahahaha......sammála....hún minnir óneitalega á einhvern.